7 ciekawostek o bezdomności i najbardziej niezwykłych bezdomnych

#1.

Od zera do bohatera - Ameryka naprawdę potrafi spełniać sny... Zanim Sylvester Stallone został jedną z największych (niekoniecznie oznacza to najzdolniejszych) gwiazd kina, przez pewien czas był bezdomny. By przeżyć, sprzedał nawet swojego własnego psa, by za otrzymane 50 dolarów kupić sobie jeszcze trochę czasu. Zaledwie kilka dni później sytuacja zmieniła się diametralnie. Stallone zdołał sprzedać scenariusz do Rocky'ego, odzyskać psa (za 60 razy większą kwotę) i zupełnie odmienić swoje życie.

#2.

W Japonii - bo gdzieżby indziej - pojawiła się nowa specyficzna grupa bezdomnych z wyboru. To młodzi, wydawałoby się normalni, ludzie, którzy zrezygnowali z mieszkania w domach rodziców czy we własnych mieszkaniach, by noce spędzać... w kawiarenkach internetowych. Za około 10-20 dolarów za noc mają tam wygodne krzesło, na którym można się zdrzemnąć, napoje, jedzenie, a przede wszystkim komputery z internetem i morzem gier.

#3.

Jest wiele metod walki z bezdomnością. Jedne mniej skuteczne, inne bardziej. Hawaje to kolejny stan w USA, który zamierza odsyłać bezdomnych do ich rodzin, do miejsc pochodzenia - fundując im darmowy bilet na samolot bądź na rejs statkiem. Jednak nie wszyscy bezdomni kwalifikują się do programu - poza gwarancjami ze strony bliskich muszą wykazać się też czymś, co słynące z poprawności politycznej amerykańskie formularze określają mianem "wystarczającej higieny osobistej".

#4.

Państwo opiekuńcze też ma swoje granice - okazuje się na przykładzie Stanów Zjednoczonych. Ze statystyk wynika, że co piąty amerykański bezdomny to weteran wojenny. Co więcej, 45% z nich ma zdiagnozowane urazy psychiczne powstałe w wyniku służby w armii, a aż 67% bezdomnych żołnierzy brało udział w trzech lub więcej misjach.

#5.

Stereotypy, które krążą o bezdomnych, okazują się mylne. Ponad dwie trzecie bezdomnych spędza na ulicach nie więcej niż dwa miesiące. W tym czasie udaje im się znaleźć dach nad głową i wrócić na łono "troskliwego" społeczeństwa. To zadaje kłam powszechnemu mniemaniu, jakoby większość bezdomnych celowo wybierała takie życie, na przykład z lenistwa i niechęci do podjęcia pracy.

#6.

A propos pracy. Ćwierć bezdomnych w USA jest zatrudniona. Jakkolwiek beznadziejnie by to nie brzmiało, życie na ulicy także swoje kosztuje. Gotowanie bez kuchni, mycie bez łazienki - wbrew pozorom powrót do normalnego życia, nawet z comiesięcznym (czy cotygodniowym) zastrzykiem gotówki nie jest wcale tak łatwy, jak mogłoby się wydawać, o czym przekonał się np. autor publikujący pod pseudonimem William Bonnie - po utracie mieszkania znalezienie się z powrotem pod dachem zajęło mu kilka miesięcy i to pomimo tego, że cały czas pracował na pełny etat!

#7.

Ale są też i pozytywne przypadki - takie jak Ted Williams, który jakiś czas temu, jeszcze z ulicy, pojawił się i u nas, na Joe Monsterze. "Mężczyzna ze złotym głosem" zasłynął dzięki filmowi, na którym nagrał go jeden z kierowców. Był wtedy bezdomny, borykał się z różnymi problemami, w tym alkoholowym. Ale Ted okazał się silniejszy. Dzisiaj jest trzeźwy, ma własne mieszkanie i stabilne zatrudnienie. Prowadzi też fundację charytatywną, której misją jest pomoc bezdomnym.

Źródła: 1, 2, 3