Kolejna porcja przykładów na to, że dzieci to niewyczerpalne źródło żartów i obserwacji pisanych czasem przez łzy.

#1.

Przepraszam, że powiedziałam "fajny telefon", kiedy pokazywałeś mi zdjęcie swojego dziecka.

#2.

Najlepszą rzeczą w nadawaniu dziecku imienia jest zdanie sobie sprawy, ilu osób nie znosisz.

#3.

Znajomy: [pokazuje zdjęcia dziecka]
Ja: Mhm, tak, bardzo dziecko.

#4.

Och, twój syn ma 73 miesiące, to wspaniałe, a ja nie mam pojęcia, czy ma pięć lat czy czterdzieści dwa.

#5.

Moja 3-letnia córka dźga długopisem kawałek papieru od 10 minut.
Nie wiem, czy ćwiczy rysowanie czy mordowanie.

#6.

[wreszcie udaje mu się zamontować w samochodzie fotelik dla dziecka]
Ja: Gdzie jest dziecko?
Żona: Na studiach.

#7.

*Podnosi płaczące dziecko* już w porządku, mały, kiedy dorośniesz, nauczysz się to robić do wewnątrz.

#8.

Ludzie w moim wieku robią dzieci, a ja nie potrafię nawet zrobić sałatki.

#9.

Córka wskazała palcem kozę z nosa na swojej twarzy i mówi: "kupa z nosa"
Wychowuję kolejnego Szekspira.

#10.

Ja: Masz tam siedzieć, dopóki nie skończysz jeść.
5-latka: Dobrze!
*jedzenie stygnie*
*słońce zachodzi*
*następuje koniec świata*

#11.

Kelner: A dla pana?
Dziecko: [zamyka menu] poproszę wasze najlepsze cycki

#12.

Poprosiłam o możliwość zmiany miejsca w samolocie, bo siedziałam obok płaczącego dziecka. Okazało się, że jest to niedozwolone, jeśli dziecko jest twoje.

#13.

Jeden procent blizn na moim ciele pochodzi z robienia czegoś męskiego.
Pozostałe 99 procent powstało podczas prób przycinania dziecku paznokci.

#14.

Spałem jak dziecko!
"Szczęściarz!"
Nie. Nie szczęściarz.
*odwraca się powoli w twoim kierunku*
Obsrałem sobie gacie i płakałem przez większą część nocy.

#15.

Moje dzieci powiedziały swoim znajomym, że chodzimy na pikniki.
Tak to nazywają, kiedy podaję w domu jedzenie na papierowych tackach, bo nie chce mi się zmywać naczyń.